مطالب بیشتر
ملانیا ترامپ جمعه ۱۸ مهر در یک سخنرانی گفت: «نگرانیهایی درباره کسانی که خردسال بودند اما اکنون بزرگ شدهاند، مطرح کردهایم و روسیه موافقت کرده است که دوباره به این موضوع بپیوند.»
او اشاره کرد که توانسته است خط ارتباطی مستقیمی با رییسجمهوری روسیه در مورد بازگرداندن کودکانی که در جنگ اوکراین گرفتار شدهاند، برقرار کند و برخی از آنها به خانوادههایشان بازگردانده شدهاند و انتظار میرود که تعداد بیشتری به زودی دوباره به خانوادههای خود ملحق شوند.
بانوی اول ایالات متحده در کاخ سفید به خبرنگاران گفت: «این تلاش همچنان در جریان است» و افزود که پوتین به نامه او پاسخ داده و آنها هنوز در تماس هستند.
ملانیا ترامپ پیشتر نامهای به رییسجمهوری روسیه نوشته بود.
به گزارش شبکه فاکسنیوز، بانوی اول آمریکا در نامهای با عنوان «نامه صلح» خطاب به پوتین نوشت زمان آن رسیده است تا او برای حفاظت از کودکان و نسلهای آینده در سراسر جهان اقدام کند.
این نامه پیش از برگزاری نشست تاریخی ترامپ و پوتین در آلاسکا نوشته شده و شخص دونالد ترامپ آن را به پوتین تحویل داده بود.
فاکس نیوز نوشت که پوتین بلافاصله پس از دریافت نامه، آن را در برابر هیاتهای دو کشور خواند.
در ابتدای آن نامه آمده بود: «هر کودکی در قلب خود رویاهای آرامی را در سر میپروراند، چه در روستایی دورافتاده به دنیا آمده باشد یا در مرکز شهری باشکوه. آنها رویای عشق، امکان و امنیت در برابر خطر را دارند.»
ملانیا ترامپ نوشته بود: «به عنوان والدین، وظیفه داریم امید نسل آینده را پرورش دهیم. به عنوان رهبران، مسوولیت ما در حمایت از کودکان فراتر از آسایش معدودی است. بی تردید باید بکوشیم جهانی آکنده از کرامت برای همگان ترسیم کنیم، جهانی که در آن هر روحی به صلح بیدار شود و آینده كاملا پاس داشته شود.»
او در بخش دیگری از نامه تاکید کرده بود: «آقای پوتین، شما میتوانید شخصا خنده موسیقایی کودکان را بازگردانید. با حفاظت از معصومیت این کودکان، بیش از خدمت به روسیه، به بشریت خدمت خواهید کرد.»
ملانیا ترامپ در پایان نوشته بود: «چنین ایده جسورانهای فراتر از هرگونه تقسیم انسانی است، و شما آقای پوتین شایسته اید که این چشمانداز را تنها با یک امضا محقق کنید. زمان آن فرا رسیده است.»
پیش از این، بر اساس تحقیقات دانشکده بهداشت عمومی ییل در نیوهیون آمریکا که با حمایت وزارت امور خارجه این کشور انجام شده بود، اعلام شده بود که روسیه در چارچوب برنامهای که بودجه و هواپیماهای آن از سوی دفتر ریاست جمهوری این کشور تامین شده بود، کودکان را از سرزمینهای اشغالی اوکراین خارج کرده و با سلب هویت اوکراینی، آنها را به خانوادههای روس سپرده است.
این تحقیقات که ۱۳ آذر سال گذشته منتشر شد، نشان میدهد دستکم ۳۱۴ کودک اوکراینی در ماههای اولیه جنگ در اوکراین ربوده و بهعنوان بخشی از آنچه «برنامهای سیستماتیک و با بودجه کرملین برای روسی کردن آنها» خوانده شده، به روسیه برده شدند.
روسیه در سال ۲۰۲۲ میلادی به اوکراین حمله کرد و تاکنون حدود بیست درصد از خاک این کشور را اشغال کرده است.
حدود یک سال بعد، دادگاه کیفری بینالمللی حکم بازداشت ولادیمیر پوتین، رییسجمهوری روسیه، و کمیسر حقوق کودک او، ماریا لووا-بلوا، را به اتهام جنایت جنگی در زمینه خارج کردن کودکان اوکراینی صادر کرد.
در آن زمان، لووا-بلووا ادعا کرد که کمیسیون او بهدلایل بشردوستانه برای محافظت از کودکان در منطقهای که عملیات نظامی در آن انجام میشد، کودکان را خارج کرده است. برخی گزارشها حاکی از آن است که هزاران کودک اوکراینی به اجبار به روسیه منتقل شدند و به آنها تابعیت آن کشور داده شد.
انتقال اجباری طبق قوانین بینالمللی جنایت علیه بشریت است و چون این جنایات گسترده و سیستماتیک است، عموما جدیتر از جنایات جنگی به شمار میروند.
این انتخاب کمیته نوبل، فرصتی فراهم میآورد تا به بازاندیشی درباره رابطه میان دموکراسی و صلح بپردازیم.
شجاعت مدنی در دل سرکوب
کمیته نوبل در بیانیهاش تاکید کرده است که این جایزه به زنی تعلق گرفته است «که شعله دموکراسی را در میان تاریکی افزاینده حفظ میکند».
ماچادو در شرایطی فعالیت کرد که با سرکوب شدید، تهدیدها، ممنوعیتهای سیاسی و حتی زندگی مخفی مواجه بوده است. انتخاب او، به نوعی ارج گذاشتن به مقاومت درونی مردم است و نه فقط یک مبارز سیاسی. او نمادی از کسانی است که حاضرند در برابر ظلم بایستند تا حق انتخاب و آزادیشان زنده بماند.
برجسته کردن حق مردم برای آزادی و عدالت
این انتخاب پیام صریحی دارد؛ صلح تنها وقتی پایدار است که در لحظه توافق سیاسی، اصول آزادی، عدالت و مشارکت مردم نادیده گرفته نشوند.
در بیانیه نوبل آمده است که ماچادو «حق دموکراتیک مردم ونزوئلا را ترویج داده و برای گذار عادلانه و مسالمتآمیز از دیکتاتوری به دموکراسی مبارزه کرده است».
این تاکید بر «گذار مسالمتآمیز» نشاندهنده این نگرش است که مبارزه سیاسی در چارچوب اصول و روشهای خشونت پرهیز چقدر میتواند یک ضرورت مهم برای گذار از دیکتاتوریها تا رسیدن به صلح باشد.
تقویت اعتبار اپوزیسیون و فشار بینالمللی
در دوران بحران سیاسی، ارتباط با حقانیت اخلاقی و بینالمللی اهمیت زیادی دارد. جایزه نوبل میتواند نوعی بیمه امنیتی باشد برای فعالان داخلی و اشاعهگر حقوق بشر در کشورهایی که رژیم حاکم به سرکوب و حذف فیزیکی مخالفان مبادرت میکند.
این جایزه، نه تنها وجهه فردی ماچادو را تقویت میکند، بلکه نمایانگر پشتیبانی جهانی از خواستههای بنیادی مردم ونزوئلاست.
صلح به مثابه فرآیند نه صرفا نتیجه
معمول است که صلح را فقط بهعنوان پایان جنگ یا توافق بین دولتها تصور کنیم. اما انتخاب ماچادو نشان میدهد که صلح، زمانی به معنا میرسد که بستر حقوقی، نهادهای دموکراتیک و فضای آزادی برای بیان در جامعه فراهم باشد. بدون امکان مشارکت آزاد مردم، توافق ظاهری ممکن است دوام نیاورد یا دستخوش آشوب شود.
نقش مردمسالاری در کاهش خشونت ساختاری
رژیمهایی که با سرکوب، سانسور و حذف مخالفان اداره میشوند، بهتدریج نارضایتی و مقاومت را در دل جامعه برمیانگیزند. در مقابل، وقتی مردم بتوانند به روشهای قانونی و مسالمتآمیز خواستههایشان را بروز دهند، احتمال بیرون راندن افراط و خشونت بیشتر است.
انتخاب ماچادو بهعنوان برنده نوبل، این ایده را برجسته میکند که دموکراسی نه فقط یک گزینه، بلکه یکی از پیششرطهای صلح پایدار است.
انتخاب ماریا کورینا ماچادو بهعنوان برنده جایزه نوبل صلح ۲۰۲۵ تنها ستایشی از شجاعت فردی او نیست، بلکه بیانیهای است درباره مفهوم اصلاحشده صلح در جهان معاصر؛ صلحی که بدون آزادی و عدالت ریشه ندارد.
این انتخاب یادآور آن است که ایستادگی برای دموکراسی، مبارزه برای آزادی، و پاسداشت حقوق مردم، بخش لاینفک معنای واقعی صلحاند.
برای مردم ونزوئلا و دیگر کشورهایی که با دیکتاتوری و سرکوب مواجهاند، این جایزه میتواند نقطه عطفی باشد در بیداری امید، همبستگی داخلی و فشار جهانی.
