مطالب بیشتر
علی آلفونه، عضو ارشد انستیتو کشورهای عربی خلیج فارس در واشینگتن به بلومبرگ گفت: «برای تغییر معادلات سپاه پاسداران، حمله زمینی ایالات متحده یا بمباران مداوم از سوی ایالات متحده و اسرائیل مورد نیاز است.»
سپاه با بیاعتبار شدن تسلیم نمیشود
آلفونه، باخت اطلاعاتی را برای شکست دادن کامل سپاه پاسداران ناکافی دانست و افزود: «جنگ ۱۲ روزه، شکستهای ضداطلاعاتی سپاه را آشکار کرد. با این حال بعید است که از دست رفتن اعتبار سپاه منجر به تسلیم آن شود.»
در حالی که گروههای موسوم به «محور مقاومت» به رهبری نیروی قدس سپاه پاسداران پس از تقریبا دو دهه قدرتنمایی در خاورمیانه ضعیف شدهاند، به گفته آلفونه، این امر احتمال بیشتری ایجاد میکند که سپاه پاسداران بهدنبال یک عامل بازدارنده هستهای باشد.
اسرائیل و ایالات متحده در ماه خرداد به تاسیسات هستهای کلیدی جمهوری اسلامی حمله کردند اما از آن زمان گزارشهای مختلف و متفاوتی درباره اورانیوم غنیشده ایران منتشر شده است.
جنگ ۱۲ روزه، ویرانگرترین رویداد در تاریخ سپاه پاسداران
بلومبرگ نوشت جنگ ۱۲ روزه با اسرائیل ویرانگرترین رویداد در تاریخ سپاه پاسداران بود که اکثر فرماندهان ارشدش را کشت و جمهوری اسلامی را وادار به بازسازی در ساختار تصمیمگیری راهبردی کرد.
این وبسایت خبری افزود که جنگ اخیر موجب شد سپاه برای بقای جمهوری اسلامی بیش از هر زمان دیگری حیاتی تلقی شود.
در ادامه این تحلیل، اشاره شد که تشکیل «شورای دفاع» نشانه نقش فزاینده سپاه پاسداران و شدت نفوذ آن بر دولت است.
بلومبرگ با اشاره به فعالیتهای اقتصادی، سیاسی و نظامی سپاه نوشت که هیچ آمار رسمیای از گستره نفوذ این سازمان نظامی وجود ندارد اما در طول سالها، دانشگاهیان و تحلیلگران تخمین زدهاند که فعالیتهای تجاری و داراییهای آن چیزی بین ۲۰ تا ۴۰ درصد اقتصاد ایران را نمایندگی میکند.
سوءاستفاده از احساسات ملیگرایانه مردم
نرگس باجغلی، دانشیار مطالعات خاورمیانه در مدرسه مطالعات پیشرفته بینالمللی دانشگاه جانز هاپکینز به بلومبرگ گفت: «تاثیر حملات اسرائیل بر احساسات ملیگرایانه در ایران ممکن است از همین حالا به بهبود حمایت عمومی از سپاه پاسداران کمک کرده باشد.»
بلومبرگ نوشت اکنون سوال این است که سرنوشت سپاه پاسداران چه خواهد شد.
محسن سازگارا، فعال و تحلیلگر سیاسی نیز بزرگترین تهدید برای سپاه پاسداران را خود این مجموعه دانست و به بلومبرگ گفت مدیریت انبوهی از بخشها و ادارههای سپاه وابسته به علی خامنهای است؛ به این معنا که سرنوشت آنها بهشدت با سرنوشت رهبر ۸۶ ساله جمهوری اسلامی گره خورده است.
شاید کمتر جشنوارهای در زمینه هنرهای اجرایی باشد که نگاه به آن به اندازه جشن هنر شیراز تحت تاثیر تبلیغات سیاسی قرار گرفته باشد.
مهستی افشار، نویسنده کتاب «جشن هنر شیراز ۱۳۵۶-۱۳۴۶» از این بابت گلهمند است و میگوید: «تا همین اواخر روزنامه کیهان هر زمان میخواست به حکومت پهلوی حمله کند، دشنامی هم نثار جشن هنر میکرد.»
او جشن هنر شیراز را در کنار کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، جزو موفقترین برنامههای دولتیِ دوران پهلوی در زمینه فرهنگ میداند: «جشن هنر در دههای آغاز به کار کرد که دنیا به سرعت در حال دگرگون شدن بود. گردانندگان جشن هنر هم افراد با شهامتی بودند که بینش گستردهای داشتند. آنها میخواستند بهترین گروههای سنتی، کلاسیک و حتا تجربی را از کشورهای گوناگون برای ده روز به یکدیگر و به تماشاگران ایرانی معرفی کنند. هدف این بود که از این آشناییها، افکار و آثار تازه پدید آید؛ با اینحال یک چارچوب کاملا برنامهریزی شده هم در کار نبود.»
همه این مسائل دست به دست هم دادهاند تا خانم افشار چندین سال را صرف نوشتن کتابی ویژه جشن هنر شیراز کند. کتاب را انتشارات مِیج، از ناشران معتبر ایرانشناسی در واشینگتن چاپ کرده و در ماههای گذشته چندین دانشگاه معتبر آمریکای شمالی برنامههای رونمایی آن را برگزار کردند. آخرین برنامه را دانشگاه تورنتو چهارم تیرماه سال ۱۴۰۴ سازماندهی کرد.
افشار در کتابش، جشن هنر شیراز را نه تنها از بابت برنامههای هنری، بلکه از جنبههای فرهنگی-اجتماعی بسیار تاثیرگذار میبیند. او جشن هنر را به ویژه یک «تکان بزرگ برای تئاتر ایران» توصیف میکند که منجر به شکل گیری یک تئاتر نو در گروههای ایرانی شد.
این نویسنده میافزاید: «در چهارمین دوره جشن هنر، کارگردان لهستانی، گروتوفسکی، "شاهزاده استوار" را ارائه کرد. این اثر هنوز هم به عنوان یکی از بهترین نمایشهایی که در دنیا روی صحنه آمده مطرح است. تاثیر این اجرا روی استاندارد تئاتر در دورههای بعدی جشن هنر کاملا حس میشد. استاندارد کارهای بعدی بالا کشیده شد. هنرمندان بعدی در نظر میگرفتند که کارهایشان باید هموزن این اثر باشد.»
افشار در کتابش به موضوع مسابقه نمایشنامهنویسی که در نخستین سال جشن هنر برگزار شد نیز پرداخته است. او به یاد میآورد که از دل این مسابقه، جوانی به نام عباس نعلبندیان بیرون آمد که پیش از آن در دکه پدرش روزنامه فروشی میکرد: «نمایش درخشانی که نوشته بود را پیش از آن هیچ گروه یا نهادی برای اجرا نپذیرفته بود. آربی آوانسیان کار این جوان را در جشن هنر شیراز روی صحنه آورد و بعدها ضبطی از آن در تهران از تلویزیون ملی پخش شد.»
موضوع دیگری که افشار در کتابش روی آن دست میگذارد فراهم شدن یک فضای منحصر به فرد برای ارائه آثار هنرمندان ایرانی و خارجی در یک سطح و ایجاد یک گفتوگوی هنری میان آنهاست. او همچنین به کارهایی در جشن هنر اشاره دارد که هنرمندان خارجی با الهام از فرهنگ و تمدن ایران آفریدند: «پرسپولیس» اثر یانیس زناکیس، آهنگساز یونانی، یکی از این آفریدهها بود که برای اجرا در فضای باز تنظیم شده بود.
افشار تاکید میکند که برنامهریزی و دعوت از گروههای داخلی و خارجی در جشن هنر شیراز را یک گروه انجام میداد و نه یک شخص. او برای نگارش کتاب جشن هنر شیراز با بسیاری از عوامل اجرایی و مشاوران ارتباط مستقیم داشته است. از جمله این چهرهها میتوان به رضا قطبی (مدیر تلویزیون ملی و مدیرعامل جشن هنر برای یک دهه)، شهرزاد افشار (مسئول بخش موسیقی و رقص) و آربی آوانسیان (هنرمند تئاتر) اشاره کرد.
در میان منابع نوشتاری نیز به جز برنامههای چاپی سالانه جشن، مجله تماشا (نشریه سازمان رادیو-تلویزیون ملی ایران) از منابع اصلی این کتاب بودهاند. مهستی افشار میافزاید: «آرشیو اصلی جشن هنر در باغ فردوس بود. مقدار زیادی کتاب و مجله همراه با ویدیوهای برنامهها و گفتوگو با هنرمندان در این آرشیو نگهداری میشد. ما از سرنوشت این آرشیو اطلاع دقیقی نداریم. نمیدانیم چه مقدار از آن حفظ شده و چه مقدار را از بین بردهاند؛ ولی بخشهایی از برنامههای جشن هنر که سالها بعد به اینترنت راه پیدا کردند، فضایی از برنامههای جشن هنر را به نسل کنونی هم نشان میدهند.»
کتاب جشن هنر شیراز در چهار بخش اصلی (موسیقی، رقص و نمایش، تئاتر، فیلم) اطلاعات گستردهای را درباره یازده دوره جشن هنر در دسترس علاقهمندان گذاشته است. کتاب که تصاویر گوناگونی را نیز در خود دارد، تلاشی است برای بازخوانی یکی از مهمترین جشنوارههای هنری در ایران که وقوع انقلاب سال ۱۳۵۷ برای همیشه به کار آن پایان داد.
وزارت خارجه اسرائیل سهشنبه ۲۸ مرداد اعلام کرد در جریان این سفر، گیدون سعار با مقامات زامبیا از جمله رییسجمهوری این کشور دیدار خواهد کرد تا درباره «سلسلهای از ابتکارات» در راستای تقویت روابط دوجانبه گفتوگو کند.
قرار است مراسم افتتاح سفارت اسرائیل در لوساکا، پایتخت زامبیا، چهارشنبه ۲۹ مرداد بهطور رسمی برگزار شود.
به گفته وزارت خارجه اسرائیل، این رویداد «گامی مهم در تعمیق روابط دوجانبه با زامبیا» است و این اقدام «بخشی از ابتکار وسیعتر برای گسترش و تقویت روابط با کشورهای آفریقایی» محسوب میشود.
سیاست گسترش روابط در آفریقا
پیشتر گسترش روابط با کشورهای آفریقایی بهعنوان یکی از «اهداف راهبردی» سعار برای وزارت خارجه در سال جاری میلادی اعلام شده بود.
افتتاح سفارت اسرائیل در زامبیا در شرایطی است که شارن هاسکل، معاون وزیر خارجه اسرائیل، به تازگی به سودان جنوبی سفر کرد.
وزارت خارجه اسرائیل افزود که در مسیر سفر به زامبیا، سعار توقفی هم در آدیس آبابا خواهد داشت و با همتای اتیوپیایی خود، دیدار و گفتوگو میکند.
بازسازی روابط با زامبیا
اسرائیل پیشتر در دهههای ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، پس از استقلال زامبیا از بریتانیا، در این کشور سفارت داشت اما بعدا در چارچوب کاهش نمایندگیهای دیپلماتیک خود در آفریقا، آن را تعطیل کرد.
زامبیا در سال ۲۰۱۵ سفارت خود را در اسرائیل بازگشایی کرد.
سعار در ماه ژانویه اعلام کرده بود قصد دارد سفارت اسرائیل را در پایتخت زامبیا بازگشایی کند و دولت اسرائیل ماه گذشته سفیر خود را در این کشور تعیین کرد.
تلاش جمهوری اسلامی برای گسترش نفوذ در آفریقا
همزمان با اجرای سیاست اسرائیل برای گسترش روابط با آفریقا، جمهوری اسلامی نیز در تلاش است نفوذ خود را در کشورهای آفریقایی گسترش دهد.
۳۰ فروردین امسال، روزنامه یدیعوت اخرونوت نوشت که سازمان نظامی-سیاسی «جبهه پولیساریو» در صحرای غربی، بهعنوان نیروی نیابتی جمهوری اسلامی در شمال آفریقا عمل میکند و نیروی قدس سپاه پاسداران برای آن حمایت نظامی و مالی مهیا میکند.
این روزنامه با استناد به منابع اطلاعاتی آمریکایی و فرانسوی اشاره کرد که اعضای پولیساریو در اردوگاههای تندوف در الجزایر به وسیله نیروهای حزبالله آموزش دیدهاند و از نیروی قدس سپاه پاسداران حمایت مالی و تسلیحاتی دریافت میکنند.
پیش از این، ایراناینترنشنال گزارشی درباره اقدامات جمهوری اسلامی برای احیای «جبهه مقاومت» در آفریقا منتشر کرد و نوشت که سپاه پاسداران با پرواز هواپیمایی فارسایرقشم، متعلق به سپاه، یک محموله سلاح به سودان فرستاده است.
به گزارش شبکه ۱۲ اسرائیل، هر دو دیپلمات استرالیایی که نمایندگی استرالیا در تشکیلات خودگردان فلسطین را بر عهده دارند، در اسرائیل زندگی میکنند؛ هرچند دفاتر رسمی آنان در رامالله قرار دارد.
سعار، دولت استرالیا را به دامن زدن به یهودستیزی متهم کرد و در شبکه اجتماعی ایکس نوشت که به سفارت اسرائیل در کانبرا نیز دستور داده است «هرگونه درخواست ویزای رسمی برای ورود به اسرائیل را با دقت بررسی کند».
هنوز مشخص نیست که این سیاست شامل تمام درخواستها از استرالیا خواهد شد یا صرفا درخواستهای مقامهای رسمی آن کشور را دربر میگیرد.
تصمیم اسرائیل که به سفیر استرالیا در اسرائیل ابلاغ شد، در پی «تصمیم استرالیا برای بهرسمیت شناختن یک "دولت فلسطینی" در ماه سپتامبر» و همچنین «امتناع بیدلیل این کشور از اعطای ویزا به شماری از چهرههای اسرائیلی» اتخاذ شد.
لغو ویزا از سوی استرالیا
سیمخا روتمن، عضو پارلمان اسرائیل از حزب «صهیونیسم مذهبی» به رهبری بزالل اسموتریچ، وزیر دارایی این کشور، قرار بود این ماه به دعوت یک سازمان یهودی محافظهکار استرالیایی به سیدنی و ملبورن سفر کند که ویزای او لغو شد.
استرالیا در میان کشورهایی است که قرار است ماه آینده کشور فلسطین را به رسمیت بشناسد. تصمیمی که روتمن آن را «اشتباهی فاحش و پاداشی بزرگ برای حماس و برای تروریسم» توصیف کرد.
در ماه ژوئن، استرالیا همراه با چهار کشور دیگر از جمله بریتانیا، اسموتریچ و ایتامار بنگویر، وزیر امنیت داخلی را به دلیل متهم بودن به «تحریک مکرر خشونت علیه فلسطینیان در کرانه باختری» تحریم کرد.
لغو ویزا بهدلیل اظهارات جنجالی
روتمن گفت که به او اطلاع داده شده ویزایش بهدلیل اظهاراتی که دولت استرالیا آنها را جنجالی و تحریکآمیز تلقی کرده، لغو شده است. از جمله ادعای او مبنی بر اینکه تشکیل کشور فلسطین منجر به نابودی کشور اسرائیل خواهد شد و همچنین درخواست او برای حاکمیت اسرائیل بر کرانه باختری.
او دوشنبه ۲۷ مرداد در گفتوگویی تلفنی به خبرگزاری رویترز گفت: «هیچیک از چیزهایی که من شخصا گفتهام، چیزی نیست که بارها و بارها از سوی اکثریت قاطع مردم اسرائیل و دولت اسرائیل گفته نشده باشد.»
تونی برک، وزیر امور داخلی استرالیا، در بیانیهای اعلام کرد دولت این کشور «در قبال کسانی که در پی گسترش تفرقه در استرالیا هستند موضعی سختگیرانه اتخاذ میکند و هر کسی که برای ترویج پیام نفرت و تفرقه بیاید، در این کشور جایی ندارد».
او افزود: «در دولت ما، استرالیا کشوری خواهد بود که همه میتوانند در آن امن باشند و احساس امنیت کنند.»
این وزیر استرالیایی دلایل مشخص لغو ویزای روتمن را بیان نکرد و وزارت امور داخلی این کشور نیز از ارائه توضیحات بیشتر خودداری کرد.
روتمن که ریاست یک کمیته پارلمانی مرتبط با مسائل قضایی در اسرائیل را بر عهده دارد، به دعوت انجمن یهودیان استرالیا (AJA) قرار بود با اعضای جامعه یهودی این کشور دیدار کند.
رابرت گریگوری، مدیرعامل این انجمن، گفت هدف از سفر روتمن نشان دادن همبستگی با جامعه یهودیان استرالیا بود که با موجی از یهودستیزی مواجه است.
قرار بود روتمن در جریان این سفر با قربانیان یهودستیزی در استرالیا دیدار کند.
واکنش برخی از نمایندگان پارلمان اسرائیل
تصمیم دولت استرالیا برای لغو ویزای روتمن واکنشهایی در میان برخی از نمایندگان پارلمان اسرائیل برانگیخت.
بنی گانتس، رهبر حزب وحدت ملی، در پستی به زبان انگلیسی در شبکه اجتماعی ایکس در دفاع از روتمن نوشت: «من و روتمن اختلافات شدید سیاسی و ایدئولوژیک داریم اما تصمیم استرالیا برای جلوگیری از ورود او نهتنها به شدت گمراهکننده است، بلکه آشکارا ریاکارانه نیز هست.»
او ادامه داد: «ای کاش استرالیا با همان شدتی که نمایندگان تنها دموکراسی خاورمیانه را ممنوعالورود میکند، با یهودستیزی ویرانگری که جوامع یهودیاش را هدف گرفته، مبارزه میکرد.»
از سوی دیگر، ولادیمیر بلیاک، نماینده حزب «یش عتید»، در پاسخ به اظهارات اسموتریچ که گفته بود همحزبیاش (روتمن) از حمایت گسترده اسرائیلیها در سراسر طیفهای سیاسی برخوردار است، نوشت: «برخلاف ادعاهای اسموتریچ، مردم اسرائیل به هیچوجه پشت روتمن نیستند.»
او در شبکه ایکس افزود: «باید برای جهان روشن کرد سیاستمدارانی مانند روتمن به هیچ عنوان نماینده اسرائیل یهودی و دموکراتیک نیستند.»
