مطالب بیشتر
ابوطالبی چهارشنبه ۳۰ مهرماه در مراسم روز پرستار در شیراز گفت: «نسبت پرستار به تخت بیمارستانی در ایران ۹ دهم است در حالی که قرار بود تا پایان برنامه ششم این رقم به یک و ۸ دهم برسد.»
او متوسط سه پرستار به ازای هر تخت بیمارستانی را استاندارد دنیا دانست و گفت: «در حال حاضر ۱۶۵ هزار پرستار در کشور مشغول خدمت هستند که با این میزان کمبود، نیاز به جذب همین تعداد پرستار در کشور هستیم تا کمبود پرستار در مراکز درمانی برطرف شود.»
به گفته ابوطالبی، طرح استخدام سالانه ۱۵ هزار پرستار در وزارت بهداشت تدوین و در حال طی مراحل تصویب است.
پیش از این در ۱۴ مهرماه، محمد شریقیمقدم، دبیرکل خانه پرستار ایران گفته بود که شرایط دشوار کاری، فشارهای روانی و نابرابری مزدی باعث شده بسیاری از پرستاران از این شغل دلزده شوند و به دنبال راهی برای خروج از بیمارستانها باشند.
شریقیمقدم وضعیت پرستاری در ایران را بحرانی خواند و گفت در حالی که نظام سلامت با کمبود شدید نیرو روبهرو است، بیش از ۶۰ هزار پرستار در ایران بیکارند و ظرفیت دانشکدههای پرستاری هم سال به سال افزایش مییابد.
تجمع پرستاران در کرمانشاه و خوزستان
خبرگزاری ایلنا، چهارشنبه ۳۰ مهرماه از تجمع پرستاران دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در اعتراض به عدم پرداخت معوقات و حقوقهای پایین خبر داد و به نقل از آنها نوشت بیش از ۹ ماه است تعرفههای پرستاریشان پرداخت نشده و بسیاری حتی حقوقی کمتر از ۲۰ میلیون تومان دریافت میکنند.
همزمان پرستاران خوزستان نیز مقابل استانداری این استان تجمع کردند و با تاکید بر ضرورت پرداخت معوقات و اصلاح شرایط کاری، خواستار توجه مسئولان به مشکلات معیشتی و حقوقی خود شدند.
عباس عبادی، معاون پرستاری وزارت بهداشت در گفتوگو با ایلنا دلیل معوقات پرستاران در کرمانشاه و خوزستان را تاخیر در پرداخت تعهدات بیمهها و محققنشدن تخصیص اوراق قرضه به مبلغ ۸۰ هزار میلیارد تومان برای وزارت بهداشت در بودجه ۱۴۰۴ عنوان کرد.
پرستاران و اعضای کادر درمان در ایران طی سالهای گذشته بارها در اعتراض به رسیدگینشدن به خواستهها و مطالبات خود تجمع، تحصن و اعتصاب کردهاند.
کمبود شدید پرستار و بیپاسخماندن مطالبات صنفی در ایران در حالی ادامه دارد که براساس شاخصهای استاندارد سلامت، یا باید به ازای هر هزار نفر جمعیت سه پرستار در نظام درمان حضور داشته باشد، یا برای هر تخت بیمارستانی دستکم دو پرستار بهکار گرفته شوند.
با اینهمه، بر پایه گزارشها، ایران حداکثر به نیمی از این حداقلهای توصیهشده دست یافته است؛ شکافی که خود را در شیفتهای طولانی، فرسودگی شغلی و کاهش کیفیت خدمات، بهویژه در اورژانس و آیسییو، عیان میکند.
