مجید تختروانچی، معاون سیاسی وزارت خارجه جمهوری اسلامی، با بیان اینکه «آمریکاییها نمیدانند دنبال چه هستند»، گفت: «غنیسازی برای ما بسیار کلیدی است و آنها از حساسیتها، مواضع و حقوق ما آگاهاند.»
ناخوشی حرکت یا همان حالت تهوع در وسایل نقلیه، تجربهای آزاردهنده است که بسیاری از ما با آن آشنا هستیم.
اما چرا برخی افراد میتوانند بهراحتی در خودرو مطالعه کنند، در حالی که برخی دیگر حتی با نگاه کوتاه به صفحه تلفن همراه دچار حالت تهوع میشوند؟
به گزارش گاردین، بر اساس آمار، از هر سه نفر یک نفر مستعد ابتلا به ناخوشی حرکت است. این وضعیت به معنای حساسیت بالا نسبت به حرکتهای خاص در وسایل نقلیه مانند خودرو، هواپیما و کشتی است.
ناخوشی حرکت چیست؟
به گفته جان گلدینگ، استاد روانشناسی کاربردی دانشگاه وستمینستر لندن، ناخوشی حرکت اصطلاحی عمومی است که شامل انواع مختلف ناخوشیهای مرتبط با سفر، مانند دریازدگی، ارتفاعزدگی و خودروزدگی میشود.
علائم ناخوشایند این عارضه شامل تهوع، استفراغ، آروغ زدن، خوابآلودگی، سرگیجه، سردرد و تاری دید است. جالب اینکه حتی بدون سفر هم میتوان این علائم را تجربه کرد.
گلدینگ یادآور میشود که در سال ۱۸۹۵، وقتی برادران لومیر اولین فیلم سینمایی را برای عموم نمایش دادند، برخی از تماشاگران دچار سرگیجه و حالت تهوع شدند که امروزه به آن «ناخوشی حرکت ناشی از دید» میگویند.
علت ناخوشی حرکت چیست؟
صفیه دبار، پزشک عمومی و متخصص سلامت اجرایی در کلینیک مایو لندن، توضیح میدهد: «بر اساس رایجترین نظریه، یعنی نظریه تعارض حسی، بدن برای درک موقعیت و حرکت خود از ترکیبی از اطلاعات حسی بهره میبرد: محرکهای بصری، حس عمقی (درک موقعیت اندامها در فضا) و سیستم دهلیزی در گوش داخلی که مسئول حفظ تعادل است.»
به گفته دبار، این سه مکانیسم معمولا بهصورت هماهنگ عمل میکنند، اما در شرایطی که یکی از آنها با بقیه ناهماهنگ باشد - مثلا زمانی که در حال مطالعه روی یک صفحه ثابت در خودرو هستید، در حالیکه سیستم دهلیزی همچنان حرکت را حس میکند - تعارض میان سیگنالها مغز را دچار سردرگمی میکند و به بروز علائمی مانند تهوع میانجامد.
چرا برخی افراد بیشتر دچار ناخوشی حرکت میشوند؟
بهرنگ کشاورز، دانشمند ارشد موسسه تحقیقاتی کایت و استاد گروه روانشناسی دانشگاه متروپولیتن تورنتو، میگوید چندین عامل در استعداد ابتلا به ناخوشی حرکت نقش دارند.
به گفته او، ناخوشی حرکت معمولا در کودکان هشت تا ۱۲ سال به اوج خود میرسد.
بر اساس تحقیقات، افرادی که در بدو تولد مونث شناخته میشوند، بیشتر از افرادی که در بدو تولد مذکر هستند، به ناخوشی حرکت مبتلا خواهند شد. از سوی دیگر، مطالعات نشان میدهند بیماری حرکت ممکن است ۵۰ تا ۷۰ درصد وراثتی باشد.
توماس استوفرگن، استاد بازنشسته حرکتشناسی دانشگاه مینهسوتا، معتقد است برخی افراد در سازگاری با حرکتهای جدید و عجیب توانایی بیشتری دارند.
او میگوید: «برخی افراد بهطور ذاتی هماهنگتر عمل میکنند و میتوانند مهارتهای حرکتی جدید را سریعتر بیاموزند، در حالی که دیگران برای یادگیری حرکتهای جدید زمان بیشتری نیاز دارند.»
آنچه متخصصان بر آن اتفاق نظر دارند، این است که ناخوشی حرکت نشانهای از ضعف شخصیتی فرد محسوب نمیشود.
دبار خاطرنشان میکند: «ابتلا به این عارضه ارتباطی با حساسیت بیش از حد یا اضطراب افراد ندارد، بلکه برخی انسانها بهطور ذاتی گیرندههای حسی حساستری نسبت به محرکهای حرکتی دارند و واکنش بدنشان به این محرکها شدیدتر است.»
گلدینگ اضافه میکند که حدود نیمی از فضانوردان تازهکار حین آموزش دچار ناخوشی حرکت میشوند، با اینکه آنها افرادی بسیار آماده و باانگیزه هستند.
چگونه میتوان اثرات ناخوشی حرکت را کاهش داد؟
متخصصان برای مقابله با ناخوشی حرکت دو رویکرد اصلی را پیشنهاد میکنند: راهکارهای رفتاری و درمانهای دارویی.
در بخش راهکارهای رفتاری، نشستن در صندلی جلوی خودرو میتواند تاثیر چشمگیری در کاهش علائم داشته باشد.
مصرف زنجبیل با خاصیت ضد تهوع طبیعی، گوش دادن به موسیقی دلنشین، تنفس هوای تازه و استشمام رایحههای خوشایند نیز میتواند علائم را کاهش دهد.
نکته جالب توجه دیگر، تقلید حرکات راننده است؛ به گفته پژوهشگران، رانندگان کمتر دچار این عارضه میشوند زیرا حرکتهای خودرو را پیشبینی میکنند، بنابراین تقلید رفتار آنها مانند خم شدن در پیچها میتواند مفید باشد.
با این حال، موثرترین راه مقابله با بیماری حرکت، عادتپذیری است؛ یعنی انجام مکرر فعالیتی که باعث ناخوشی حرکت میشود تا زمانی که دیگر این عارضه بروز نکند.
گلدینگ میگوید: «این روش موثرترین راهکار است، عوارض جانبی ندارد، اما بسیار زمانبر است.»
قاسم محبعلی، دیپلمات پیشین جمهوری اسلامی در گفتوگو با وبسایت «رویداد ۲۴» درباره سرنوشت مذاکرات بعد از افزایش اختلافات ایران و آمریکا بر سر موضوع غنیسازی، به مقامات جمهوری اسلامی هشدار داد که فرصت دیگری برای «نه جنگ نه صلح» باقی نیست، چون الان موضوع «یا جنگ یا صلح» مطرح است.
در سالهای اخیر خامنهای گفته بود که «نه مذاکره میکنیم و نه جنگ میشود».
او گفت: «حتی اگر جنگ نشود آنقدر تحریمها افزایش پیدا خواهد کرد که شرایط اقتصادی ایران امکان تحمل این تحریمها را نخواهد داشت. ضمن آنکه احیای قطعنامه ۱۹۲۲ بعد از فعالسازی مکانیزم ماشه ریسک بالایی دارد، چون این قطعنامه همانند قطعنامهای است که آمریکاییها برای حمله به عراق از آن استفاده کردند.»
محبعلی اذعان کرد که غنیسازی برای تهران دیگر موضوعی فنی نیست بلکه «موضوعی حیثیتی محسوب میشود.»
او افزود: «سیاست ایران از اول چشمانداز روشنی درباره برنامه هستهای خودش نداشته است. غنیسازی برای کشور قریب به ۲ تریلیون دلار هزینه بالا آورده و تحریمهای زیادی به ما تحمیل شده، حالا ایران احساس میکند اگر از غنیسازی صرفنظر کند شکست بزرگی را متحمل شده است.»
محبعلی با اشاره به دو مدل همکاری آمریکاییها با سایر کشورها در غنیسازی اورانیوم ادامه داد: «نخستین شرط آن است که غنیسازی توجیه اقتصادی داشته باشد، در این صورت میتوان مثل مدل هند توافقی جداگانه با آمریکا امضا کرد و آمریکاییها خودشان به ایران بیایند و غنیسازی را انجام دهند، اگر این اتفاق بیفتد شاید مشکل اختلافی ما با آمریکا در مذاکرات برطرف شود.»
او گفت: «برخی کشورها مثل ژاپن، آلمان و آرژانتین نیز سلاح اتمی ندارند، اما بر پروسه غنیسازی آنها، آمریکاییها نظارت مستقیم دارند».
بر اساس این گزارش، محاکمه لوسکوارنک از هفتم اسفند سال گذشته در دادگاه کیفری موربیان منطقه بریتانی در حال برگزاری است.
این پزشک که از دهه ۱۹۸۰ تا ۲۰۱۷ به تعرض جنسی علیه ۲۹۹ نفر و عمدتا کودکان متهم شده، موجی از انتقادها را متوجه نظام قضایی فرانسه کرده است.
آنچه خشم عمومی را برانگیخته، این واقعیت تلخ است که لوسکوارنک با وجود بازداشت و محکومیت در سال ۲۰۰۵، بدون هیچ محدودیت حرفهای به کارش ادامه داد و برای ۱۲ سال دیگر توانست آزادانه به قربانی کردن بیماران خود بپردازد.
الکساندرا ۴۷ ساله، برادرزاده و همچنین یکی از قربانیان لوسکوارنک، ۲۰ اسفند ۱۴۰۳ در جلسه دادگاه کیفری فرانسه شهادت داد.
او که در دهه ۱۹۸۰ به دست عمویش مورد تعرض قرار گرفته بود، با اشاره به وقایع زمان بازداشت لوسکوارنک تاکید کرد در آن زمان، دادگاه میتوانست جلوی وقوع جرایم بیشتر را بگیرد، اما چنین نکرد.
در دسامبر ۲۰۰۴ لوسکوارنک به اتهام دسترسی به محتوای پورنوگرافی کودکان بازداشت و در نوامبر سال ۲۰۰۵ به چهار ماه حبس تعلیقی محکوم شد.
با اینحال چنین مجازات سبکی باعث نشد او از ادامه تعرض به کودکان خودداری کند.
پرونده «عملیات فالکون» و شروع تحقیقات
ماجرا از ژانویه ۲۰۰۴ آغاز شد، زمانی که نماینده گمرک آمریکا یک لوح فشرده را در اختیار پلیس قضایی منطقه نانتر در غرب پاریس قرار داد.
این لوح حاوی نتایج تحقیقات مشترک اداره خدمات درآمد داخلی، خدمات پستی و افبیآی درباره دو شرکت آمریکایی بود که از طریق فروش کدهای دسترسی به سایتهای پورنوگرافی کودکان پولشویی میکردند.
در این عملیات که «فالکون» نام گرفت، حدود ۱۰ هزار کاربر در بیش از ۱۰۰ کشور شناسایی شدند.
دو هزار و ۴۶۸ تراکنش مربوط به ساکنان فرانسه بود که در میان آنها، نام لوسکوارنک به چشم میخورد.
مود مورل-کوژار، معاون دادستان وقت نانتر، درباره این پرونده گفت: «تا آن زمان، از حجم دادههایی که چنین پروندهای میتوانست تولید کند، آگاه نبودیم.»
بازداشت کوتاه و بازجویی سطحی
یک مامور متخصص در تحقیقات آنلاین، عهدهدار بررسی این پرونده شد.
لوسکوارنک سه بار در سال ۲۰۰۳ با کارت اعتباری خود از کلینیک محل کارش، به سایتهای پورنوگرافی کودکان دسترسی پیدا کرده بود.
او ۹ دسامبر ۲۰۰۴ احضار و بازداشت شد. ماموران خانهاش را جستوجو کردند، اما این عملیات کمتر از یک ساعت به طول انجامید.
ماموران در این تحقیقات، سه رایانه و چند لوح فشرده را ضبط کردند که هیچ اثری از فایلهای غیرقانونی در آنها نبود.
آنچه ماموران نمیدانستند این بود که جراح متخلف، مدارک جرم را در جای دیگری پنهان کرده است.
دفترچههای شخصی لوسکوارنک که جزییات جنایاتش را در آنها ثبت کرده بود، احتمالا در بیمارستان کیمپرله، محل کار جدیدش، نگهداری میشدند، اما محققان این مکان را بازرسی نکردند.
هشدارهای نادیده گرفته شده
ژان دومر، روانپزشک و کارشناس دادگاه تجدیدنظر رن، در سپتامبر ۲۰۰۵ لوسکوارنک را ارزیابی کرد.
دومر در گزارش خود به «عادتهای دیرینه مصرف الکل و دخانیات» او اشاره کرد و هشدار داد این جراح «تمام نشانههای بازگشت به جرم» را نشان میدهد.
دومر که نگران وضعیت لوسکوارنک بود، موضوع را به همکارانش در بیمارستان کیمپرله، از جمله تیری بونوالو، رییس کمیته پزشکی موسسه، گزارش داد.
بونوالو مدیریت را مطلع کرد، اما این هشدارها بینتیجه ماند.
پیش از آن، دادگاه وان، لوسکوارنک را به چهار ماه حبس تعلیقی و ۹۰ یورو جریمه محکوم کرده بود، اما هیچ تعهدی برای درمان یا محدودیت حرفهای علیه او اعمال نشد.
او در دادگاه وعده داد بود: «دیگر بههیچ وجه این کار را نمیکنم.»
اما در واقع، لوسکوارنک در طول تحقیقات ژاندارمری و پس از محکومیت خود، به آزار کودکان ادامه داد.
پس از شکایت یک کودک شش ساله درباره اینکه مردی آلت تناسلی خود را به او نشان داده، لوسکوارنک دوم می ۲۰۱۷ دستگیر شد و اکنون در حال محاکمه است.
به گفته فردریک بنوا، وکیل گروه حمایت از کودکان «صدای کودک»، جایگاه اجتماعی لوسکوارنک بهعنوان یک جراح، باعث شد بسیاری از مسئولان و افراد جامعه هشدارها را درباره جرایم او جدی نگیرند.
لوموند هشدار داد دادگاه کنونی باید تمام ضعفهای سیستم قضایی و پزشکی را که اجازه داد او آزادانه به جنایاتش ادامه دهد، آشکار کند تا چنین فاجعهای تکرار نشود.
