«مگالوپلیس»؛ کوپولا، ترامپ و آمریکا
محمد عبدی
نویسنده و منتقد فیلم
پنجشبه شب فیلم «مگالوپلیس» ساخته فرانسیس فورد کوپولا در جشنواره کن به نمایش درآمد؛ فیلمی که سازنده «پدرخوانده» سالها منتظر ساخت آن بود و بسیاری برای تماشایش لحظهشماری میکردند.
نویسنده و منتقد فیلم
پنجشبه شب فیلم «مگالوپلیس» ساخته فرانسیس فورد کوپولا در جشنواره کن به نمایش درآمد؛ فیلمی که سازنده «پدرخوانده» سالها منتظر ساخت آن بود و بسیاری برای تماشایش لحظهشماری میکردند.
مگالوپلیس هیچ شباهتی به دیگر آثار کوپولا ندارد و تجربهای است تازه برای این فیلمساز باسابقه که حالا پس از سالها به عالم فیلمسازی بازگشته و در جشنواره کن حضور دارد، اما برنده دو نخل طلای این جشنواره بعید به نظر میرسد که بختی برای دریافت سومین نخلاش داشته باشد.
مگالوپلیس یک داستان تخیلی را درباره آمریکا روایت میکند، در حالی که به نظر میرسد همه چیز تکرار روم باستان است: سزار یک معمار و دانشمند برنده جایزه نوبل در نیویورک است که سعی دارد شهری بسیار مدرن و آمیخته با تخیل را به نام مگالوپلیس بنا کند، اما او باید با سیاستمداران و بانکداران بزرگ دست و پنجه نرم کند.
با آن که کوپولا این فیلمنامه را مدتها قبل نوشته بود، اما به نظر میرسد همه چیز را با شرایط امروز آمریکا وفق داده و مگالوپلیس پیش از هر چیز یک فیلم سیاسی درباره امروز آمریکاست و از هر جهت ضد سرمایه داری. در حالی که طبقه مرفه به همه چیز دسترسی دارد و درگیر میهمانیهای مجلل است، فیلم یک بهشت تخیلی به نام مگالوپلیس را برای مردم عادی وعده میدهد. فیلم آشکارا به دونالد ترامپ اشاره میکند و همین طور به شکل تلویحی به سیاستمداران دیگر از جمله اوباما، اما در نهایت ملغمه غریب و پیچیدهای میشود که داستان نامتعارفش را به شیوهای غیر معمول روایت میکند. مگالوپلیس به همه چیز طعنه میزند و از سقوط «امپراتوری آمریکا» به مانند امپراتوری روم میگوید. صدای راننده که در فیلم نقش دانای کل را بازی میکند، دائم شرایط امروز را با شرایط روم باستان قیاس میکند و به نتیجهگیریهای تلخی میرسد. هر چند در انتها فیلم به نوعی با پایان خوش تمام میشود، اما این پایان، آغاز دوران جدیدی است که دوران پیشین-یعنی دوران معاصر ما- در آن تمام شده به نظر میرسد.
اما فیلم در مرز سوررئالیسم و واقعیت اجتماعی آمریکای امروز گیر میافتد و نمیتواند پلی را که فیلمساز در پیوند این دو مد نظر دارد، به سلامت بنا کند. در نتیجه هر جا مستقیم به مسائل روز میپردازد و انتقاد میکند، به فیلمی سطحی و شعاری بدل میشود و هر جا دل به سوررئالیسم مطلق میسپارد، تصاویر دیدنیای خلق میکند.
کوپولا البته به عنوان یک تکنیسین طراز اول، یک فیلم حرفهای بنا میکند که از نظر تکنیکی کامل به نظر میرسد. صحنه های باشکوه، بازیهای عمدتاً دیدنی و فیلمبرداری چشمگیر فضایی میسازد که از فیلمساز کارکشته ای مثل کوپولا جز این نمیتوان انتظار داشت، اما او حالا به عنوان یک مصلح اجتماعی دچار نوعی خودبزرگ بینی میشود که اوج آن در صحنه سخنرانی کلیشهای سزار در انتها دیده میشود. در این صحنه طولانی جدای از حرفهای شعاری، با تصاویر کمعمقی هم روبرو هستیم که تمام این صحنه را از معنا تهی میکند: از جمله تصویر هیتلر و نمایش تکامل انسان از میمون بر روی دیوار.
جز این اما کوپولا میخواهد به هر قیمتی متفاوت باشد، از جمله بیرون کشیدن فیلم از روی پرده و آوردن آن به داخل تالار سینما: در طول نمایش فیلم ناگهان یک نفر در داخل تالار سینما از کنار پرده شروع به حرف زدن با شخصیت اصلی میکند و سزار از درون فیلم به سؤالات او به عنوان یک خبرنگار پاسخ میدهد. این عمل جاه طلبانه عجیب مشخص نیست که قرار است در تمام سأنسهای نمایش فیلم در تمام جهان اجرا شود (که در این صورت به یک هزینه هنگفت اضافی نیاز خواهد داشت) یا این که ترفندی است که صرفاً در جشنواره کن شاهدش هستیم (ضمن این که مشخص نیست این صحنه در نمایشهای خانگی به چه صورت درخواهد آمد).
اما فیلم ادای دینی است به سینما و به ویژه فیلم «متروپلیس» ساخته فریتس لانگ (۱۹۲۷). نام فیلم شباهت زیادی به متروپلیس دارد و از سویی شهری که سزار طراحی کرده از نظر بصری دقیقاً شبیه شهر این فیلم کلاسیک است. داستان فیلم هم شباهتهای به این شاهکار فریتس لانگ دارد (عشق یک زن و مرد از دو جناح مختلف که همه چیز را تغییر میدهد). از سوی دیگر صحنه تیر خوردن سزار، صحنه رویای «سرگیجه» ساخته آلفرد هیچکاک را به خاطر میآورد و در صحنه ازدواج هم ارابهرانی «بن هور» بازسازی شده است.
اما بلندپروازی کوپولا با این فیلم به شدت جاهطلبانه صد و بیست میلیون دلاری که بخش عمده بودجهاش را هم خودش تأمین کرده، در نهایت به جایی نمیرسد. حاصل این فیلم عظیم، یک داستان بسیار پیچیده و پر دیالوگ است که تماشاگرش را خسته میکند و بعید است بتواند در گیشه موفقیتی داشته باشد. از طرفی به رغم متفاوت بودن ساختار و ماهیت، و برخی صحنههای سوررئال جذاب، در مجموع فیلم نمیتواند جایگاه ویژهای در آثار کوپولا داشته باشد، حتی نزد طرفداران پر و پا قرص این فیلمساز کهنهکار.
امسال دو فیلمساز ایرانی در بخش مسابقه حضور دارند و برای دریافت نخل طلا با هم رقابت میکنند: محمد رسولاف و علی عباسی.
جشنواره کن در آخرین روزهای اعلام فیلمهای پذیرفتهشده، همه را شوکه کرد: با اعلام نام فیلم «دانه انجیر معابد» ساخته محمد رسولاف در بخش مسابقه. کسی از چند و چون و ساخت این فیلم خبر نداشت و محمد رسولاف که از زندان آزاد شده بود، بیسر و صدا و در خفای کامل این فیلم را خلق کرد؛ فیلمی که موضوعی جنجالی دارد و ظاهرا باعث شد حکم تازهای علیه رسولاف تایید شود که بر اساس آن به موجب حکم صادره از شعبه ۲۹ دادگاه انقلاب اسلامی به تحمل هشت سال زندان( پنج سال قابل اجرا)، شلاق، جزای نقدی و ضبط مال محکوم شده است. این حکم که به دلیل ساخت فیلم مستند و فعالیتهای صنفی و سینماییای که دادگاه اقدام علیه امنیت ملی خوانده، صادر شده بود و حالا دقیقا پس از اعلام حضور فیلم در جشنواره کن، تایید و اعلام شده است.
همزمان وکیل رسولاف خبر داد عوامل این فیلم در ایران احضار شدهاند و از آنها خواسته شده که به رسولاف فشار بیاورند تا فیلم را از جشنواره کن خارج کند. به نظر میرسد این میزان حساسیت درباره فیلم به موضوع جنجالی آن باز میگردد: ظاهرا دانه انجیر معابد که بدون حجاب اجباری ساخته شده، به مانند آثار اخیر رسولاف مایههای تند و تیز سیاسی/اجتماعی دارد. این فیلم طبق اعلام مجله معروف اسکرین، درباره قاضی دادگاهی است که اسلحهاش در خانه گم میشود و در میانه اعتراضات خیابانی به همسر و دو دختر خود شک میکند. این فیلم دو ساعت و ۵۰ دقیقهای کنکاشی است در نیروهای خودی جمهوری اسلامی و طرز تفکر آنها که در یک موقعیت خاص در برابر خواستههای زنان از جمله همسر و فرزند خود، دچار مشکلات جدی میشوند.
محمد رسولاف، ۱۳ مه روز دوشنبه با انتشار یک ویدئو از کوهستان اعلام کرد از ایران بیرون آمده و در اروپاست: «اگر فکر میکنید مرزهای ایران در دست شماست در خواب خوشی هستید... از امروز من ساکن ایران فرهنگیام. سرزمینی بیمرز که میلیونها ایرانی با تاریخ و فرهنگی کهن در هر گوشه و کنار جهان آن را ساختهاند. و بیصبرانه در انتظارند تا شما و دستگاه ظلمتان را در قعر تاریخ دفن کنند.»
رسولاف تاکنون بارها در جشنواره کن شرکت داشته و در سال ۲۰۲۳ هم به عنوان داور جشنواره انتخاب شد، اما به دلیل ممنوعالخروجی امکان حضور در جشنواره را نداشت.
دیگر فیلمهای رسول اف نظیر «دستنوشتهها نمیسوزند» پیشتر در بخشهای مختلف کن همچون نوعی نگاه نمایش داشتهاند و جوایزی را هم در این بخش دریافت کردهاند، اما دانه انجیر معابد اولین حضور رسولاف در بخش مسابقه است که در صورت موفقیت در نزد داوران، میتواند دومین نخل طلای سینمای ایران را به ثمر برساند.
دانه انجیر معابد روز جمعه بیست و چهارم ماه مه(چهارم خرداد) یعنی یک روز مانده به اعلام جوایز، اولین نمایش جهانی خود را تجربه میکند و با توجه به حضور رسولاف در اروپا، قطعا با حضور خود فیلمساز نمایش داده خواهد شد.
اما در سوی دیگر ماجرا، علی عباسی، فیلمساز ایرانی مهاجری که با فیلم «مرز» جای پایش را در جشنواره کن محکم کرد و پس از آن راهش را به هالیوود و سریالسازی هم باز کرد، برای بار دوم در بخش مسابقه کن حضور دارد. فیلم قبلی او با نام «عنکبوت مقدس» که داستان یک قاتل زنجیرهای در مشهد را روایت میکند و از جوایز جشنواره هم بینصیب نماند، در ایران با مخالفت جدی مقامات روبهرو شد.
حالا علی عباسی با فیلم کاملا متفاوتی در کن حضور خواهد داشت: «کارآموز» درباره دونالد ترامپ.
فیلم داستان دونالد ترامپ در دهه ۷۰ و ۸۰ را روایت میکند، زمانی که کارش را با خرید و فروش املاک آغاز کرد. رابطه او با یک وکیل بدنام بخش مهمی از فیلم را تشکیل میدهد. اطلاعات بیشتری درباره فیلم منتشر نشده و مشخص نیست که علی عباسی که پیشتر به داستانهای غریب و پر تنش علاقه نشان میداد، در دل این داستان ساده به دنبال چه چیز خواهد بود. همین طور تصویری که از ترامپ در این فیلم ترسیم شده مشخص نیست چه سمت و سویی از این شخصیت جنجالی را تصویر میکند. با این حال علی عباسی از دونالد ترامپ برای تماشای فیلم دعوت کرده است.
حضور بزرگان
امسال طبق معمول هر سال چندین چهره شناخته شده و تحسینشده سینما در کنار نامها و چهرههای تازه حضور خواهند داشت.
فرانسیس فورد کوپولا، سازنده سه قسمت «پدرخوانده»، پس از سالها با فیلم تازهای به جشنواره کن آمده است: «مگالوپلیس». کوپولا که سالها سعی داشت این فیلم را بسازد، بالاخره با سرمایه شخصی دست به کار شده و فیلم آرزوییاش را به بخش مسابقه جشنواره کن، جایی که دو نخل طلای آن را در کارنامه دارد، فرستاده است. در صورت دریافت نخل طلای امسال، کوپولا اولین فیلمساز تاریخ سینمای جهان خواهد بود که سه نخل طلای این جشنواره را به خانه میبرد.
اما کوپولا یک رقیب بسیار قدر دارد: یورگوس لانتیموس. این فیلمساز یونانی که سال گذشته با فیلم شگفت انگیز «بیچارگان» چشمها را خیره کرد و شیر طلای جشنواره ونیز را به خانه برد، حالا بلافاصله با فیلم تازهای به نام «انواع مهربانی» در بخش مسابقه کن حضور دارد. این فیلم که باز بازی اما استون (برنده بهحق اسکار بهترین بازیگر زن برای بیچارگان) را به هم دارد، گفته شده که بیپرواتر از فیلم قبلی است.
ژاک اودیار، دیوید کراننبرگ، میشل هازاناویسیوس، ژیا ژانگکه، پل شریدر، کیریل سربرنیکوف و پائولو سورنتینو از دیگر فیلمسازان تحسینشده هستند که در بخش مسابقه کن امسال حضور دارند و هر یک میتوانند مدعی جدیای برای نخل طلای امسال باشند.
جوایز جشنواره طی مراسم اختتامیه در روز شنبه بیست و پنجم ماه مه (پنجم خرداد) اهدا خواهد شد.
این نمایشگاه «اعتراف به گناهانم» نام دارد و شامل برخی آثار تازه او در ابعاد بسیار بزرگ است که با طراحیهای مختلفی که او طی ۶۵ سال گذشته روی کاغذ انجام داده در کنار هم قرار گرفتهاند. بازیلیتز که هم به عنوان نقاش و هم مجسمهساز شهره است، اکنون ۸۶ سال دارد و آثارش متأثر از هنر شوروی، منریستها و همین طور مجسمههای آفریقایی خوانده شده است. او از دهه ۶۰ با آثار فیگوراتیو خود در جهان شناخته شد، اما از سال ۱۹۶۹ سوژههایش را در نقاشیها وارونه کرد.
نمایشگاه تازه او هم ادامهای است بر همین جهان نقاش که با آدمهای وارونه سعی دارد اعتراض خود را به جهان اطرافش ثبت کند. تمام آدمهای این آثار به شکل برعکس قرار دارند و گاه صندلیای که روی آن نشستهاند هم به شکل وارونه نقاشی شده، در نتیجه امضای او طی چندین دهه، اینجا هم خودنمایی میکند و هنرمندی را به نمایش میگذارد که از همه چیزهای تثبیت شده اطرافش خسته شده و میخواهد جهان دیگری خلق کند که در آن همه چیز وارونه باشد، شاید از دل آن جهانی خلق شود که وارونگیها و بی عدالتیهای جهان معاصر در آن کم رنگ یا بیاثر شوند و به تعبیری با این وارونگی، همه چیز به سر جای خود بازگردد.
بازیلتز که در دوره جنگ جهانی دوم به دنیا آمده، کودکیاش را با مفهوم جنگ و شکست آلمان در آن سپری کرده است، درنتیجه میتوان رد آدمهای معکوساش را در کودکی او جستوجو کرد، جایی که او با ویرانی ناشی از جنگ روبهرو میشود:«من با یک بینظمی به دنیا آمدم، با چشماندازهای ویران، مردم ویران و جامعه ویران. و خب من نمیخواستم نظمی برقرار کنم: به اندازه کافی چیزی را که نظم خوانده میشد دیده بودم. چارهای نداشتم جز اینکه همه چیز را به زیر سوال ببرم و مجبور بودم اینقدر سادهدل باشم که بخواهم همه چیز را دوباره شروع کنم.»
حالا این فیگورهای وارونه نه تنها خاتمه نیافتهاند بلکه در نقاشیهای بزرگ این سالهای هنرمند که حالا کنار هم به نمایش درآمدهاند، بیشتر و موکدتر خودنمایی میکنند. در بسیاری از این آثار نقاش از خودش و همسرش که چند دهه با او زندگی کرده، به عنوان سوژه استفاده میکند. به همین جهت با آثاری شخصی روبهرو هستیم که به نظر میرسد در آن هنرمند جایگاه وارونه خود را در برابر یک اجتماع ترسیم میکند و این سؤال را مطرح میکند که آیا او وارونه است، یا جهان اطرافش؟
شاید به همین جهت است که عنوان نمایشگاه «اعتراف به گناهانم» است: نوعی تأکید بر وجه شخصی این آثار و در عین حال بازگشت به گذشته و مرور آن؛ گذشتهای که برای هنرمند با «گناه» آمیخته است و حالا دارد درباره این گناهان اعتراف میکند:«من طراحیهای اوایل دوران کودکیام را دارم، طرح عقاب، گوزن، سگ و چیزهایی از این دست. هر وقت به آنها نگاه میکنم، از خودم میپرسم آن موقع زمان خوبی بود؟ یا زمان بدی بود؟»
این سؤال حالا در تمامی آثار گسترده شده و به شکلی به مایه اصلی آنها تبدیل میشود. بازیلیتز میگوید: «من همیشه به طور ويژهای با گذشته خودم درگیرم. او یک نقاش متفاوت بود که آن کارهای اولیه را انجام داد. البته من بودم، قطعا من بودم، اما با روحیهای دیگر و نیتهایی متفاوت.»
نمایشگاه تازه بازیلیتز در واقع کنکاشی است در گذشته و حال و رابطه آنها با یکدیگر و جستوجویی برای یافتن رستگاری در دهه نهم زندگی هنرمندی که همیشه خلاف جریان حرکت کرد.
در یکی از مهمترین آثار این نمایشگاه، او و همسرش در دو سوی کادر به شکل وارونه نشستهاند و فضای پشت آنها چیزی نیست جز سیاهی. در برخی آثار دیگر این سیاهی جایش را به رنگ آبی میدهد که آسمان را به خاطر میآورد، اما کماکان نقاش و همسرش به نظر میرسد که در میانه زمین و آسمان و در میان تیرگی و روشنایی گیر افتادهاند.
در تعدادی از آثار اتاق آخر، حیوانات جای انسانها را میگیرند. اسبها حضوری پر رنگ دارند و همین طور سگها، اما باز همه آنها به شکل وارونه ترسیم شدهاند. به نظر میرسد در جهان نقاش، حیوانات هم در جای مناسب خود قرار ندارند: «وقتی که در باغ وحش هستی و مقابل یک قفس داری به یک شامپانزه یا میمون نگاه میکنی، شباهتهایی میتوانی پیدا کنی. اما چیزی که باید واقعاً کشف کنی "هویت" است.»
در جهان بازیلتز حیوانات هم هویت مییابند تا نقاشی که به عنوان نئواکسپرسیونیست شناخته شده، گنجینهای از هنر آلمان را با دیدهها و علایق دیگرش ترکیب کند و به این ترتیب میتوان ادای دین او مثلا به هنری پیکاسو و ویلم دو کونینگ را هم دید و البته این بار استفاده از چیزهای تازهای مثل نایلون، که به نظر میرسد ادای دین او به هانا هوش، هنرمند دادائیست آلمانی باشد.
فیلم از یک ایستگاه فضایی بینالمللی میگوید که پس از جنگ سرد بنا شده تا دانشمندان و فضانوردان آمریکا و روسیه با هم از آن استفاده کنند. داستان با رسیدن دو دانشمند آمریکایی به این ایستگاه آغاز میشود، جایی که سه نفر روس و یک آمریکایی منتظر آنها هستند و به این ترتیب حالا سه نفر از هر کشور در این ایستگاه حضور دارند. اما آنها شاهد صحنه غریبی هستند: زمین چهره عوض میکند و صحنههای انفجار در مناطق مختلف آن دیده میشود. ابتدا گمان میکنند که بر اثر آتشفشان در مناطق مختلف این اتفاق رخ داده، اما رفتهرفته متوجه میشوند که جنگ جهانی سوم آغاز شده و آمریکا و روسیه با هم درگیر شدهاند.
از اینجا با فیلمی پر تعلیق روبهرو هستیم که همه چیز آن در فضای بسته این ایستگاه فضایی رخ میدهد، جایی کوچک که حالا دو گروه از دو کشور، ناخواسته رو در روی هم قرار میگیرند. با قطع شدن اینترنت ارتباط آنها با زمین محدود شده، اما هر دو گروه پیام مشابهی از دولتهایشان دریافت میکنند: باید به هر قیمتی کنترل ایستگاه فضایی را به دست بگیرید. این برای هر دو گروه به معنی حذف فیزیکی طرف مقابل است. از اینجا چالش فیلم آغاز میشود: شخصیتهایی که رفتاری مهربانانه با یکدیگر داشتند، حالا در برابر هم قرار میگیرند.
در مقدمه طولانی فیلم با این شش شخصیت آشنا میشویم: در صحنهای که به تنش لفظی جزئی میرسد، آنها به هم میگویند کاری با مسائل روز از جمله درباره سوریه و اسرائیل ندارند. به نظر میرسد همه چیز برای یک همکاری حرفهای دو جانبه مهیاست، اما ادامه فیلم خلاف آن را ثابت میکند و فیلم به خشونتی غریب میرسد که هر دو طرف در برابر هم به کار میگیرند.
با ادامه ماجرا، فیلم شخصیتهایش را از تعاریف ساده همیشگی یعنی آمریکایی و روس دور میکند و به ترکیب بدون مرزی میرسد که در آن دو جبهه متفاوت و متضاد با هم تداخل میکنند و نتیجه غریبتری حاصل میشود. فیلم به جنگ کلاسیک آمریکا و روسیه تن نمیدهد و محور را بر «انسانیت» یا در برابر آن رفتار غیر انسانی شخصیتهایش قرار میدهد. به این ترتیب جبههبندی کلاسیک و معمول که افراد دو کشور را در برابر هم قرار میدهد، از بین میبرد و به جای آمریکا و روسیه، رفتار انسانی و غیر انسانی در برابر هم قرار میگیرند. نقطه آغاز این ماجرا جایی است که همه آنها از دور به زمین پیش از درگیری خیره شدهاند و یکی از آنها ضمن اشاره به زیبایی زمین، اشاره میکند که از فضا هیچ مرزی معنایی ندارد. این جمله کلیدی بعدها معنا مییابد؛ جایی که به پایان بیمرز فیلم میرسیم و در آن مفهوم مرز تهی و بیارزش به نظر میرسد.
از بین رفتن مفهوم مرز از جایی آغاز میشود که میفهمیم زن روس عاشق یکی از مردان آمریکایی است. در نتیجه زمانی که اولین مرد آمریکایی قرار است قربانی شود، تضاد آشکاری در احساسات و وظیفه رخ میدهد که موتور محرک فیلم است و تا انتها بر آن سنگینی میکند. مفهوم وظیفه و وطندوستی عملا در فضا از اعتبار میافتد و این بار فقط با اعمالی روبهرو هستیم که انسانی تلقی میشوند یا مغایر آن.
به این ترتیب این فیلم کوچک، جمع و جور و مستقل که خارج از جریان هالیوود و استودیوها و بودجههای کلان ساخته شده، به نوعی در مضمون هم خلاف جریان حرکت میکند و از تن دادن به شعارهای مرسوم و برافراشتن پرچم پیروزی آمریکا به سبک هالیوود خودداری میکند.
فیلم سؤال اصلی و اساسیای را مطرح میکند: باید تن داد و بهخاطر فرمان رسیده، آدمهای کناری را که تا دیروز دوستانت بودند کشت، یا میتوان به شکل دیگری به زندگی نگاه کرد؟ فیلم با جواب این پرسش دست و پنجه نرم میکند و تماشاگر را تا انتها با همین مضمون پیش میبرد.
حضور دو زن به پرداخت شخصیتها و روابط کمک میکند و گرههای داستانی به کمک روایت میآیند: مثلا در ابتدا زن روس انسان خوبی به نظر میرسد که قصد کمک کردن دارد، بعدتر به نظر میرسد دروغ گفته و خیانت کرده، اما باز جلوتر میفهمیم که گفتههای مرد آمریکایی درباره او دروغ بوده و این زن واقعا قصد کمک داشته است.
بازی با واقعیت و جابهجا کردن خوب و بد و زیر سؤال بردن مفاهیم کلیشهای آن، مایههایی است که داستان ساده و سرراست فیلم را با لایههای جذابتری روبهرو میکند تا به صحنه انتهایی میرسیم: جایی که سیاست جان انسانها را در همین ایستگاه فضایی هم قربانی میکند، اما دو نفر از دو گروه متخاصم تصمیم متفاوتی دارند و میخواهند به جای آدمکشی، در پی نجات انسانها باشند.
