شاپور جورکش از امضاکنندگان متن «ما نویسندهایم» یا «۱۳۴ نویسنده» بود که به گفته کانون نویسندگان، آثارش از اواخر دهه ۸۰ بارها گرفتار تیغ سانسور شد.
این بیانیه در سال ۱۳۷۳ با تاکید بر آزادی اندیشه، بیان و نشر برای نویسندگان آثار ادبی و سینمایی، شاعران، مترجمان، منتقدان، نمایشنامهنویسان و ...، و در اعتراض به سانسور منتشر شد.
امضاکنندگان بیانیه که البته شماری از آنها بعدتر به دلیل فشارهای حکومتی امضای خود را پس گرفتند، با این متن از حضور صنفی خود به عنوان کانون نویسندگان ایران خبر دادند.
کتاب «خفیهنگاری خشونت در سرزمین آدملتیها» درباره زوایای تاریخی و پنهان خشونت و خشونت بر زنان در جامعه از جمله آثار سانسور شده او بود که سال ۱۳۸۹ به چاپ رسید و با استقبال خوبی هم روبهرو شد اما چهار روز پس از انتشار، آن را جمعآوری و خمیر کردند.
کانون نویسندگان ایران در پیام تسلیت خود تاکید کرد که جورکش برای گرفتن مجوز حاضر به «بدهبستان با حکومت» نبود.
او یکی از ۲۱ مسافر «اتوبوس ارمنستان» بود که به دلیل موفقیتآمیز نبودن این عملیات از سلسله قتلهای سیاسی-زنجیرهای در ۱۶ مرداد سال ۱۳۷۵ توانست جان سالم به در ببرد.
جورکش بهمن ماه ۱۳۲۹ در فسا به دنیا آمد، در دانشگاه شیراز زبان و ادبیات انگلیسی آموخت و همانجا به تدریس پرداخت که تا سال ۱۳۵۸ ادامه داشت.
او همچنین مدتی (از سال ۱۳۵۴ تا ۱۳۵۸) سرپرستی کمیته تئاتر دانشگاه شیراز را بر عهده داشت و در کارگاه تئاتر کودک تلویزیون شیراز تدریس میکرد اما به گفته کانون نویسندگان ایران، پس از تنگناهایی که بر تئاتر شیراز تحمیل شد، از این عرصه کنار کشید و به شعر و شاعری و نقد ادبی پرداخت.
از آثار مهم او در این زمینه میتوان به دو منظومه شعر «هوش سبز» و «نام دیگر دوزخ» و دو کتاب «زندگی، عشق و مرگ از دیدگاه صادق هدایت»، «بوطیقای شعر نو: نگاهی دیگر به نظریه و شعر نیما یوشیج» اشاره کرد.
این شاعر، پژوهشگر و منتقد ادبی که چندی به علت مشکلات ریوی در بیمارستانی در شیراز بستری بود، سرانجام صبح جمعه ششم مرداد درگذشت.
